به سبب به تعویق افتادن مجمع عمومی عادی انجمن و عدم امکان ارائه گزارش به آن اعضای گرانقدر ، درباره اتفاق های افتاده و اقدام هیات مدیره انجمن ، به اختصار به آگاهی می رسد، و این به قصد روشنگری و اقدام های طرف انجمن ارائه می شود. چند ماه پیش از پیمانکار تالار ویلیام دانیال، به سبب اتفاقات عدیده ای که در تالار و ارائه خدمات رخ داده شفاها و کتبا تذکر داده شده ، به اطلاع رسانده شد که این هیات مدیره ، تمایلی به تمدید قرارداد با آن جناب ندارد. آقای انویه سریادگار به خلاف ادعاهای های پیشین خود مبنی بر ضرردهی تالار ، خواستار ابقا در تالار شد و طی نامه ای به داور مستعفی آقای یوناتن بت کلیا ، شکایت برد. آقای بت کلیا ، مدیران را به جلسه غیرقانونی حکمیت به استناد استعفایشان از حکمیت فراخواند. هیات مدیره به آگاهی ایشان رساند ، که طبق نامه ارسالی آن جناب مبنی بر کناره گیری از حکمیت ، دیگر ایشان حکم نیستند. دعوت نامبرده از طریق اظهارنامه ، مدیران را به دفاتر حقوقی قوه قضائیه کشاند. شفاها نیز ادعا شده است که هنوز حاکم اند و از طریق دادگاه مدیران را فراخواهم خواند.
هیات مدیره این بار نگران نیست که چون پرونده پیام آشوریان شصت میلیون تومان به دستور حکم به آقای هویک بهبو سردبیر پیشین نشریه پرداخت کند. چرا که به خواست خود آقای بت کلیا ، استعفای از حکمیت اش را پذیرفته ، از نامبرده ، قدردانی هم کرده و موضوع را به پیمانکار اطلاع داده است.
هیات مدیره اما نگران است که باز همچون اعضای هیات مدیره پیشین پایشان به محاکم حقوقی کشیده و ماه ها در بلاتکلیفی سرکنند.
خواست های هیات مدیره بسیار ساده است:
1- مایل به تمدید قرارداد با آقای انویه سریادگار نیست.به ویژه با قیمت ماهی پنج میلیون تومان یعنی کم تر از اجاره زمین چمن، دلایل آن بسیارند و برخی از نهادها، چون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و پلیس اماکن از آن باخبرند.
2- آقای یوناتن بت کلیا طی نامه رسمی شان ، حکم نیست که خدای نکرده ، باز انجمن را مجبور به پرداخت های میلیونی کنند.
هیات مدیره انجمن آشوریان تهران
نامه ها به پیوست است

شاید پس از هیئت مدیره انجمن آشوریان در دوران موشک باران تهران آن هم در خانه نیمه ویرانه انجمن در خیابان سزاوار ، که تمامی سال های دوران دفاع مقدس را گذراند، این انجمن ، سخت ترین روزهای بحرانی را گذرانده باشد. در همین دوران موشک‌باران- اگر باز جاعلان تاریخ آن را به نام خود رقم نزنند -آتور خنانیشو، نماینده وقت آشوریان در مجلس شورای اسلامی بود و انجمن به ریاست کوتاه مدت زنده یاد دکتر لویی پاکباز و باز دوره کوتاه‌ مدت زنده یاد دکتر سرگن گیورگیز، است که در همان دوره کوتاه مورد طعنه و انتقاد و کار شکنی تنی چند بودند، که در آیین ترحیم شان مدعی دوستی با آنان بودند.

البته با سخنان گهربار، اشک تمساح هم سرازیر کردند._ باز جعل تاریخ مثل همه جعل های دیگر از سوی او - باری این هیئت مدیره، در تمامی روزهای بحرانی حاصل از یورش کرونا، لحظه ای خانه انجمن را خالی نگذاشت. جز البته روزهای رسمی که از سوی دولت، اعلام شد. پویا و زنده و فعال بودن انجمن در فضای مجازی و چاپ منظم نشریه پیام آشوریان ، دیدارها و ملاقات‌ های حساس با مقامات و انتشار پیامک ها و آگاه ساختن آشوریان با آخرین خبرها از بحران کرونا، شاهد این ادعا است و البته در این میان ، دنبال کردن احقاق حق انجمن و مدعیان تصاحب برخی از گوشه‌های خانه انجمن در مراجع قانونی، نیز گواه است.
به هر روی جدا از حضور منظم و هر روزه کادر کارکنان ارزنده انجمن در خانه انجمن اعضای هیئت مدیره نیز به نوبت هر روز در خانه انجمن، حضور گران داشته و دارند. جدای از آن جلسات عادی و فوق العاده انجمن نیز برپا بوده است. در این میان هیئت مدیره کارهای فوق العاده ای نیز به انجام رسانده که به آگاهی آشوریان گرامی خواهد رسید. هیات مدیره ای بی ریا و بی توقع و با به خطر زدن زندگی خود ، نه پای جلسات قهوه خوری و نه در سودای میلیونی برای بناهای خود و یاران. دلواپس خانه آشوریان بود.

دیدار آقای مهندس شارلی انویه، نماینده منتخب آشوریان در مجلس شورای اسلامی با هیئت مدیره انجمن آشوریان تهران، در فضایی صمیمانه و خالی از حب و بغض و خودنمایی. بدور از  از حاشیه های پوپولیستی، که  انبان از نظرهای کارشناسانه و تخصصی در اوضاع و احوال میهن مان و جامعه آشوریان ایران بود. دیداری که به گفته ای پس از چند دهه،در سطح کارشناسان با سواد آکادمیک برتر و همه از یک جنس ، در کسوت مدیران و فعالان جامعه آشوری، شکل گرفت. و این خشت اول است، که ره در پیش، سنگلاخی و پر از فراز و پست و بلند است.

همه اهالی یک وادی بودند: اهل تخصص، تحصیلات برتر آکادمیک و برتر از آن دلسوخته جامعه ای که نیاز به تحول و پویایی دارد. و برترین آن که نیاز به فرهنگ سازی دارد. فرهنگ راستین هم پای فرهنگ صاحبان تخصص در جامعه جهانی. آقای مهندس شارلی انویه،در فصلی بحرانی و پر هراس و اضطراب آمده است.باکی نیست، چرا که تخصص او ، او را برای زمان‌های بحران پرورانده است. در گذر از یک دوره گذرا ، در اندیشه‌ عصر پسا کرونا. که جوان است و با کوله باری از نو اندیشی  و  جوان گرایی با پایان بخشی به لومپنیسم  و پوپولیسم دامن گیر  جماعتی هر چند اندک.

در زمانه ای آمده است،  که جهان دارد فریبندگان  خیال پروری که در به اغما بردن جوامع از سوی ساده اندیشان و تسخیر کنندگان صحنه‌ها ید طولایی دارند،  به زیر کشانده ، بیرون می رانند. دیگر عصر هیاهو برای هیچ نیست. دیگر عصر فریب به سودای خواب ها و رویاهای هزاره های پیش نیست. این عصر،  پایانی است بر تک محوری و تک صدایی در جوامع بشری و جامعه آشوری هم ، جدا از آن نیست.  گپ و گوی صمیمانه نشست نماینده منتخب و هیئت مدیره انجمن چنین نویدی را برای بیداری فرهنگ و فرهنگ سازی می داد.

اما دیدگاه های انجمن:

در گپ و گوی انجمن و  نماینده منتخب، بر محورهای پرهیز از خود محوری ، باور کردن خرد جمعی پرهیز از حذف چهره‌های دلسوز راستین، بر صحنه آوردن خانه نشینان در کنج انزوا  پناه برده و پرهیز از کینه و عداوتی،  که حاصل تکتازی های دردانگیز سال ها است.زنده ساختن و استقلال بخشی به نهادهایی چون انجمن‌های آشوری به عنوان تشکل ملی و اجتماعی آشوری و تکیه گاهی برای حرکت های راستین نماینده منتخب در جامعه آشوری و بسیاری خواسته دیگر،  که در دیدارهای در راه تحلیل کارشناسانه خواهد شد.

می دانیم  که دیگر دیدارهای آن چنانی مدیران با مشت کوبیدن، هتاکی و یقه درانی، و «هل من» های دروغین پروراندن نیست. هل من حریفانی که از سبزی کاری،گلدان پروری، عرضه نظر های ناکارشناسانه در ساختمان سازی، معماری،  لوله کشی ،درخت کاری، تا ایجاد هیابانگ و سرک کشیدن در زندگی این و آن ؛ پرونده سازی و تعقیب و گریز شرلوک هولمز وار،  در تهیه عکس و اسناد خصوصی آدم ها و... سر در می آورند. جمع کردن بساط بی‌فرهنگی قهوه خانه ای و قلیان کشی و دل غشه رفتن برای یک ساعت اضافه کردن رقص و موسیقی به دستور مدیریت نهاد جهانی.

مخلص کلام، هرکسی را توانی است. زمانه یالانچی پهلوان در همان بساط سرگرم سازان پایان گرفت. امید که آقای شارلی انویه ، نماینده منتخب در گذر از این ایام بحران و غم ، سر برآورده و  اثرهایی ماندنی در جامعه آشوری و میهن مان، بنیان گذارد.

آبادانی ها به زمین های خشک و لم یزرع و بی آب می گویند «سبخ». در انتهای محله کارون ، در دهه سی، چنین زمینی بود اما در واقع گورستان متروکه ای بود. از آنجا می توانستید بروید به محله ‌های «کفیشه» و «تانکی دو» و ایستگاه دوازده. به گونه‌ای همه کارگرنشین .از کارون هم ،می توانستید بروید به بوارده شمالی و جنوبی ،محله های کارمندنشین شرکت نفت . وکارون ،بین این دو بود.هم بازارنشین داشت و هم کارکنان پیمانکاران شرکت نفتی. ملغمه ای بود. با دانیال گیورگیز هم مدرسه ای بودم.در دهه سی و چهل بود . مدتی در دبیرستان امیر کبیر خواند و رفت. کلاس بالایی من بود. آشوری بلندبالای دوست داشتنی. هیچ یک از ما، شیفتگان اش ،چون  او نشدیم. و نه بسیاری دیگر هم که او برای شان بت بود.

۵_۶ سالی بزرگتر از من بود و دلباخته ورزش. البته بیشتر ، وزنه‌برداری و برای رسیدن به این قد و قامت و اندامی ورزیده ، بدنسازی می کرد. آن موقع یعنی دهه سی و چهل ، به بدنسازی و پرورش اندام می گفتند: زیبایی اندام. آن ها که دست خانواده شان به دهانشان می رسید، می رفتند باشگاه زیبایی اندام که توی آن بوکس هم بود، ژیمناستیک و ... آن هم ملغمه ای بود.آن ها که نداشتند می آمدند به همین«سبخ»یا گورستان متروکه ، با پاره های آجر و میله‌های چوبی دنبل و هالتر می ساختند. و به گونه‌ای «دیمی»بدنسازی می کردند .و چه اندام ها، به قول بچه‌های آن وقت که سوخت.

سوخت هم یعنی ، یکی بالاتنه ورزیده ای داشت و پاهای نحیف و لاغرمردنی یا برعکس. یادم هست از جمله سوختگان، جوانی بود، هم مدرسه ای من، به نام قربان ممو، باقدی کمتر از یک و پنجاه، اما شانه هایی کشیده و  ورزیده و قهرمانانه می گفتند، « ممو » طفلی سوخته! دانیال گیورگیز، اصولی تمرین می کرد و بچه های قد و نیمقد را آمده به تماشا یا تمرین را، راهنمایی می‌کرد. دانیال گیورگیز، که او را در حلقه صمیمانه، دوستانه«دنو»می خواندیم، خیلی زود توی تیم های باشگاهی و ملی، رشد کرد و به مقام های ملی و آسیایی و المپیک دست یافت . دیگر از بچه‌های «سبخ» کسی به گرد این رعنای آشوری نرسید.

آن موقع ها ، بیش تر آن هایی که به دنبال ورزش می رفتند، درس و مشق را رها  می کردند و به سلک قلدرها و قلچماق ها در می آمدند. و البته بسیاری هم به پهلوانی ، با خصلت پهلوانان. دانیال گیورگیز، از جمله آن ها بود: فروتن، افتاده ، لوطی، بزرگوار که درس و مشق اش را هم می خواند. و بالاتر از این همه ، اندامی بسیار شکیل و ورزیده داشت و چهره ای زیبا و مردانه. از خصلت های غریب «دنو»، این که مثل یک کودک ده – دوازده ساله ، خجول بود. تعریف از او می کردید، از خجالت، خیس عرق می شد. همین شرم و حیای بیش از حد ، مانع رسیدن اش به مال و منال شد. اگر چه خودش هم چنین می خواست.

با احساساتی که یک اتفاق  ساده اشک هایش را سرازیر می کرد. پهلوانی که با آجر و پاره آجر در «سبخ» گورستان متروکه آبادان ، آغاز کرد و تا سکوی المپیک و آسیا ، راه یافت. مرگ او هم ، آرام و بی جنجال و هیاهو ، در مصیبت کرونا ونه به سبب کرونا آمد ، که مبادا شب هفت و چله و برایش بزرگداشت و تجلیل بگذارند. که روح اش بی تردید همچون کودکی خجول و شرمگین و افتاده و فروتن از آن گریزان بود. از سکوت و سیاهی «سبخ»در آبادان ، به مرگ عصر کرونا ، در حلقه دوستان و خویشان نزدیک اش رفت. بی یک هیاهو. مگر «دنو» ، جز این هم می خواست؟

تنها حلقه ای از دوستان ورزشکار و پهلوان به دور خود داشت و بس.. پس از ازدواجی  که چندان نپائید و حاصل آن یک دختر و پسر ، با خوی و خصلت او و برازنده و شایسته چون او، در ویلای کوچک اش ، بهتر بگوئیم کلبه اش ، درمردآباد کرج ، سال ها به تنهایی زندگی کرد. از قهرمانان باشگاه پاس بود و مربی در همان جا و باقی اوقات ، در باغ کوچک اش، آرام و بی جنجال و هیاهو ، قهرمانان بسیاری را در وزنه برداری پروراند و جز سکوی قهرمانی ، هرگز تن به روی صحنه رفتن نداد. همه شاگردانش و قهرمانانش ، خوی پهلوانی چون او داشتند. دانیال گیورگیز، پهلوانی با قلبی چون یک کودک بود. محجوب، خجالتی، پر احساس ،مهربان و دردانه.