در یک شهر در آلمان، دو چهره آلمانی درباره مهاجرت، با هم درگیر شدند. راست گرایان تندرو با چپ های آلمان در تظاهراتی علیه مهاجران، برخوردی خشونت آمیز داشتند. برخوردی خشونت آمیز که هفته گذشته آلمان را لرزاند و در جهان، صدا به پا کرد. دیروز، بار دیگر تظاهر کنندگان خیابان های شهر آلمان را تسخیر کردند. در شهر، نئو نازی ها، خیابان ها را بستند. و ضد آن ها شعار دادند. با قلب و نه با نفرت و از مهاجران پشتیبانی کردند.

سیاست های ضد و نقض اعضای اتحادیه اروپا، حکومت های اروپایی را سر در گم کرده است. ایتالیا، اجازه پهلو گرفتن به کشتی نجات نمی دهد، اسپانیا، آن را پناه می دهد. سیاستی که اتحادیه را در اروپا، لرزانده است. روزنامه فایننشال تایمز، می نویسد: آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان، خواستار جلسه ای در اتحادیه اروپا، برای بررسی این بحران است. آنگلا مرکل، می داند، سیاست های مهاجرت در آلمان به حکومت او هم لطمه خواهد زد. روزنامه اسپانیایی ال پایس نوشت: مهاجرت، بقای دولت آلمان را می سنجد.

نخستین وزیر سیاه پوست در دولت ایتالیا راه یافت. بانو سیسیل کینگه دو حزب راست پوپولیست حزب ، لیگ پنج ستاره ها ائتلاف کردند و دولت ایتالیا، شکل گرفت از غرایب روزگار است که یک حزب نژاد پرست، یک سیاه را به کابینه راه دهند، و بانو سیسیل ، در هراس است، از آن ها، تاثیر نپذیرد. حزب راست تند لیگ حزب پوپولیست و جنبش پنج ستاره، دولت تازه راتشکیل می دهند. بانو سیسیل امیدی ندارد که دولت تازه، اصلاحاتی درباره قانون مهاجرت، اعمال کند.بانو سیسیل به روزنامه گاردین گفت: بسیاری از اعضای حزب لیگ ، باور دارند که نژاد پرست اند. برای من حیرت آور است که بپذیرم حزبی که می داند نژاد پرست است، قوانینی وضع کند، که همه شهروندان را شامل شود. دو حزب لیگ و جنبش پنج ستاره در ایتالیا با ائتلاف و تشکیل دولت، وعده تغییرات بسیار داده اند. از آن از آن جمله است کمک 680 یورویی به خانواده های کم در آمد در ایتالیا.

رابرت فیسک، تحلیل گر سیاسی ایندیپندنت در مقاله ای تند و خشمگینانه می پرسد: تا کی ما اروپایی ها وانمود خواهیم کرد، که فلسطینیان، از جنس ما انسان ها نیستند؟ چگونه می توان فلسطینیان را ملامت کرد؟ آن هایی که هفت دهه پیش، مهاجرت درد انگیز را از خانه و کاشانه شان آغاز کردند. ایستگاه های رادیویی آن روز هشدار می دادند، که یا خانه هایشان را ترک کنند، یا آن ها را به دریا می اندازیم. رادیوهایی که بعد ها گفتند، وجود نداشتند. ایندیپندنت می نویسد: اکنون با آتش اسرائیل، دنیایی هیولایی، وحشتناک و خبیثانه به پا شده است.رابرت فیسک می نویسد: شصت فلسطینی در یک روز قربانی شده، دو هزار و چهارصد تن مجروح.نیمی از آن ها، با آتش زنده شلیک ها. این ارقام، تکان دهنده و فاجعی اند. چه کسی تضمین می دهد، این ارقام به مرگ ششصد فلسطینی، در هفته دیگر نیانجامد، یا شش هزار فلسطینی در ماه دیگر؟ اگر چنین قتل عامی را در چنین مقیاسی، بپذیریم، در هفته ها و ماه های دیگر، چه تضمینی برای عدم وقوع چنین فاجعه ای است؟