له رپوبلیکا روزنامه ایتالیایی در صفحه دانش خود می نویسد: ما نمی توانیم رازها را در دل مان نگه داریم، چرا که آن ها را مثل یک بار سنگین در دل حس می کنیم. با ترس از این که اگر راز کسی را بر زبان بیاوریم، دوستی او را از دست داده ایم. گاه تصور می شود، آدم های حراف، راز نگه دار نیستند اما همیشه چنین نیست. گاه سنگینی راز در دلمان، ما را وا میدارد، تا هر چه زودتر آن را بر لب بیاوریم و خود را از این سنگینی خلاص کنیم. گاه تصور می کنیم، عنوان کردن یک راز برای کسی، نشانگر نزدیکی و اتحاد ما به او است. پژوهشگران می گویند، هرگز چنین نیست.
یکی از مهمترین آداب اجتماعی آشوریان ایران، چنین بوده که هرگاه جمعیت آنان در شهری روی به فزونی نهاده است، آنان به تاسیس انجمنهای ملی و فرهنگی و اجتماعی مبادرت نموده اند. به همین جهت بود که در سال 1898، پس از مهاجرت عده ی کثیری از جوانان آشوری-کلدانی ساکن سلماس به تهران و استخدام در وزارتخانه ها و ادارات دولتی، بنیان اولیه ی انجمن آشوریان تهران گذارده شد.