چین، نخستین تصویرهای آمده از ماه نورد خود را نشسته بر نیمه پنهان ماه، انتشار داد. ماه نورد چانگ. چانگ چهارم که بر ماه نشست. این تصاویر را راهی زمین کرده است. چانگ، براساس افسانه های چینی، الهه ماه است. ماه نورد چانگ یکصد و چهل کیلوگرمی، در ماه به گردش می پردازد.
تابستان، پنجاه سال یادآور گذشت.از پا گذاشتن بشر بر ماه، خواهد گذشت. آژانس فضایی اروپا، تسخیر ماه را، جامه عمل پوشاندن رویای پا گذاشتن بر ماه. فرود کاوشگر چین بر منطقه پنهان و تاریک ماه، به نشانه آغاز جنگ میان قدرت ها در این راه خواهد بود. همانند آن چه که میان آمریکا و شوروی در پنجاه سال پیش با جنگ سرد همراه بود. اما بازیگران این جنگ، حالا تغییر کرده اند. فقط روسیه و آمریکا نیستند. اروپا آمده است. چین هم و ژاپن هم. ماه، قاره دیگر زمین خواهد شد؟
ستاره شناسان برای نخستین بار به نظاره، یک ماه، در بیرون از منظومه خورشیدی پرداختند. کشف نخستین فراماه، همانند فراسیاره ها. کشف این ماه، دانش بشر درباره شکل گیری منظومه خورشیدی را دگرگون می کند. ماهی که به دور یک سیاره، در دنیایی دور، در گردش است. فرا سیاره ها، سیاره هایی- دنیاهایی- در خارج از منظومه خورشیدی اند. دانشمندان، اکنون هزاران سیاره، از این دست را کشف کرده اند. که امید وجود زندگی در آن ها را افزایش می دهد. اما اکنون یافتن یک ماه در گردش به گرد یک سیاره برای نخستین بار رخ می دهد.
اکنون که بر ماه زمین، یخ دیده شده است، پژوهشگران درصدد راهی کردن روبات های کاوشگرند، روبات هایی که یخ و خاک را در فرآیندی، از هم جدا کنند و آب را تبدیل به نیروی الکتریسیته کنند. برخی از تولیدی های به دست آمده، صرف سوخت خواهد شد. سوختی که بی تردید برای موشک ها، ارزان تر از سوخت تولید شده بر زمین خواهد بود. سوخت برای موشک ها و کاوشگرهایی که راهی سیاره های دیگر خواهند شد البته سوختی که به آسانی به دست نخواهد آمد.
نزدیک به پنجاه سال از زمانی می گذرد که انسان پا بر ماه نهاد. له رپوبلیکا، روزنامه ایتالیایی می نویسد: پا گذاشتن بر ماه، مجادله های بسیار به پا کرد. آخرین آن ها، توئیتر ایکر کاسیاس است، این فوتبالیست معتقد است که عکس فضانوردان بر ماه، یک حقه تصویری بیش نبود. یک مونتاژ. آن چه در روزنامه له رپوبلیکا آمده است. فیلیپ پلین در کتابش با عنوان فضانورد بد، می گوید: سفینه یاد شده که راهی ماه بود، در صحرای نوادا ، بر زمین ماند.
یکی از مهمترین آداب اجتماعی آشوریان ایران، چنین بوده که هرگاه جمعیت آنان در شهری روی به فزونی نهاده است، آنان به تاسیس انجمنهای ملی و فرهنگی و اجتماعی مبادرت نموده اند. به همین جهت بود که در سال 1898، پس از مهاجرت عده ی کثیری از جوانان آشوری-کلدانی ساکن سلماس به تهران و استخدام در وزارتخانه ها و ادارات دولتی، بنیان اولیه ی انجمن آشوریان تهران گذارده شد.