بوریس جانسون نخست وزیر انگلیس ، مثل چرچیل ، به هنگامه های جنگ پیروز خواهد شد و در صلح بازنده. آندرو گرایس تحلیل گر سیاسی از بازگشت جانسون بر صحنه می گوید. جان رن تول در تحلیل دیگر میگوید: یک انگلیس مناسب تر و مهربان تر بعد از پساکرونا ظاهر، می شود.
رویای یک انگلیس تازه ، شاید واقعیت پیدا کند. در یک انگلیس که کارگران، نقش مهم تری خواهند داشت و با واقعیت تلخ زمانه های سخت اقتصاد ، کنار خواهد آمد. انگلیس باید در انتظار تحقق چنین رویایی باشد . بوریس جانسون به خانه بازگشت. روزنامه انگلیسی گاردین
بوریس جانسون در بازگشت از بیمارستان به خانه می گوید: ما کرونا را شکست خواهیم داد. آن را با هم شکست خواهیم داد. من هفت روز شاهد بودم که این فرشتگان سپیدپوش چه رنجی می برند. روبرتو ساویانو نویسنده ایتالیایی در لوموند می گویند: ضعف آن هنگامی است که خود را شکست ناپذیر بدانید.
آندرو مورگان و جسیکا میر، دو فضانورد ، در ایستگاه فضایی بینالمللی ، روز جمعه ، به زمین باز میگردند. آن ها، یک سال در فضا بودند. یک سال دور از سیاره زمین .امروز که بر می گردند با سیاره دیگری روبه رو خواهند شد. زمینی که بحران کرونا، چهره آن را دگرگون کرده است. یک سال برای بازگشت به خانه لحظه شماری میکردند. اکنون دل نگران بازگشت به خانه اند. آن ها، خبر دارند، خانه شان در مصیبت ویرانی از کرونا گرفتار است. روزنامه گاردین.
فضانوردان ، از نخستین کاهو محصول به عمل آمده در دانشگاه فضایی تغذیه کردند.آن ها، نخستین گاز را به کاهوهای فضایی زدند. این ، از جمله تجربه های کاشت گیاهان در ایستگاه فضایی است.این نخستین تعذیه انسان در فضا است. سه فضانورد آمریکایی ،پس از خوردن کاهو ، گفتند ؛ خوش طعم است. گروه فضانوردان به چنین یافته ای رسیدند. چشیدن و خوردن کاهویی با سرکه و روغن زیتون
نزدیک به پنجاه سال از زمانی می گذرد که انسان پا بر ماه نهاد. له رپوبلیکا، روزنامه ایتالیایی می نویسد: پا گذاشتن بر ماه، مجادله های بسیار به پا کرد. آخرین آن ها، توئیتر ایکر کاسیاس است، این فوتبالیست معتقد است که عکس فضانوردان بر ماه، یک حقه تصویری بیش نبود. یک مونتاژ. آن چه در روزنامه له رپوبلیکا آمده است. فیلیپ پلین در کتابش با عنوان فضانورد بد، می گوید: سفینه یاد شده که راهی ماه بود، در صحرای نوادا ، بر زمین ماند.
یکی از مهمترین آداب اجتماعی آشوریان ایران، چنین بوده که هرگاه جمعیت آنان در شهری روی به فزونی نهاده است، آنان به تاسیس انجمنهای ملی و فرهنگی و اجتماعی مبادرت نموده اند. به همین جهت بود که در سال 1898، پس از مهاجرت عده ی کثیری از جوانان آشوری-کلدانی ساکن سلماس به تهران و استخدام در وزارتخانه ها و ادارات دولتی، بنیان اولیه ی انجمن آشوریان تهران گذارده شد.