آرزوهای نسل ما کودکان و نوجوانان دهه سی، با معیارهای امروز، بسیار کوچک، اما برای آن هنگام، دست‌نیافتنی بودند.عکس، از آن جمله بود. راه یافتن به عکاسی و عکس های استودیویی، بسیار گران بود.جز آن عکس های مشهور به پرسنلی شش در چهار و فوری، که آن هم فقط برای پرونده مدرسه و درس و مشق بود. از بخت بلند من ، پیدا شدن دوستی هم سن و سال خود -البته ۱-۲ سال بزرگ تر ، در آبادان بود که عکاسی را در استودیوی عکاسی، از صفر شروع کرده و خود به همه فنون آن، دست یافت. مثل چاپ و ظهور عکس  و روتوش عکس _همان کاری که امروز در فتوشاپ مثل برق انجام می‌شود_اما در آن روزگار ،ساعت ها نشستن پشت جعبه جادویی و مداد روتوش به دست، فنی دشوار و گاه دست نیافتنی بود.

باید می نشستید پشت جعبه سیاه ، نگاتیو عکس شیشه ای را می گذاشتید جلوی لامپ چند ولت و با مداد روتوش عکس را اصلاح می کردید:  جوش ها پاک می شد. جای چاله چوله های آبله، پر می شد. خال برداشته می‌شد، خال کاشته می‌شد. زیر ابرو برداشته می‌شد. ابرو ها، پر می شد و سرانجام در عکس، پس از چاپ، صورتی نصیب صاحب عکس می شد، که به خواب ندیده بود. این دوست دوران کودکی ما میشل در عکاسی نگاه در آبادان بدون استاد و شاگردی،شد، از عکاسان نام آور آبادان. که چون به تهران آمد، عکاسی های مشهور آن هنگام «پر» و بعد «سایه»، برای به کار گرفتن اش،  سر می شکستند.

البته این سر شکستن ها برای قاپیدن میشل، به دهه چهل و پنجاه، می‌رسد. به هنگامی که او دیگر کارگر چاپ و ظهور عکس و ساعت ها،عرق ریختن در تاریک خانه عکاسی نبود. برای خودش، عکاسی شد، که پرتره‌های درجه یک آن هنگام را در استودیو می‌گرفت. در عکاسی «پر»،که آن هنگام در خیابان جمهوری امروز تهران بود و بعد به خیابان کریمخان رفت و هنوز هم هست، به خاطر پرتره هایش شهره آفاق بود. عکاسی «سایه» در خیابان تخت طاووس آن هنگام و مطهری امروز، رقیب سرسخت «پر»بود. آن چه از همان کودکی میشل  آموخت و من از او آموختم، زاویه دید عکاس، به چهره، یا موضوع بود. از کدام زاویه نگاه کنند و البته فن های دیگر مثل مربع طلایی در عکس و جز این ها.

اما این عکاسان استودیویی، عکاسان تأمل و درنگ و دقت و صبراند. تحمل و صبرشان بسیار. از این رو، سخت به عکاسی بیرون -مقصود خبری است- رو می‌آورند. شتاب و سرعت، در کار آن ها، معنایی ندارد. و همه درد دوست شدن با آن ها همین است.میشل، پس از راه یابی به عکاسی «پر» و شهره ور شدن با صاحب آن هنگام مرحوم مشتعل ، خود صاحب عکاسی کوچکی در کنار سینما چارلی در همان خیابان جمهوری بود. با ماژستیک شدن نام سینما چارلی، عکاسی او هم شد ماژستیک. همه چیز،نام عوض کردند، حتی مغازه های ساندویچی و جیگرکی و مبل و جز این ها.

میشل عیوض، در دهه پنجاه راهی شیکاگو وبعد هالیوود لس آنجلس شد. به خاطر همان روتوش و  سایه - روشن هایش بر شیشه عکس، اقامت گرفت و جذب عکاسی در هالیوود و چهره نامی در حد خود شد. به لطف همین حضور، در چندین فیلم، البته نقش های کوچک بازی کرد. بازی کردن در هالیوود، حتی در سیاهی لشگر، هزینه دارد. سه هزار دلار حق عضویت آن است. میشل عیوض، چنان بخت بلند خود را در عکاسی مرهون نام ماژستیک می دانست، که نام خانوادگی اش را به ماژستیک تغییر داد. البته پیش از آن هم، به این نام مشهور بود : میشل ماژستیک.