نخستین عکس ها با وضوح کامل، از اوتیماتول، به زمین رسید- آن ها را کاوشگر« نیوهورایزنز» راهی زمین کرد. تکه عظیمی از یک صخره فضایی که انگار یک آدم برفی، ناتمام- مانده باشد.مثلا سر و کله در بالا و تنه در پایین. صخره ای که بر لبه منظومه خورشیدی، جا خوش کرده است. صخره ای سیاه که به قرمزی می زند با 21 مایل درازا و 10 مایل پهنا. هر پانزده ساعت، یک بار به گرد خود می گردد. شش ساعت به درازا می کشد تا نیوهورایزنز با سرعت نور، عکس ها را به زمین بفرستد.

شکل اولیتماتول، عجیب است. دو جسم عظیم چسبیده به هم، انگار دو کوه یخی. گفته می شود، پس از انفجار آغازین، بیگ بنگ،این دو تکه با جاذبه فضایی، به دور هم چرخیده و بعد به هم چسبیده و به مرور صیقل پیدا کرده شکل گرفته اند. نیوهورایزنز نخست برای کشف ناشناخته های پلوتو راهی فضا شد. اکنون در کمربند کویپر دارد اولیتماتول را نگاه می کند. اولیتماتول، به معنای آن سوی دنیای شناخته است.

کاوشگر نوهورایزنز، سیزده سال پیش، سفر رویایی اش، را به فرامرزهای منظومه خورشیدی، آغاز کرد، تا فاصله های شش میلیارد کیلومتری از زمین. کاوشگر، نخستین سفیر زمین بود، که از سیاره دور پلوتو، به زمینیان، خبر داد. سال 2015 بود که کاوشگر، با گذر از کنار پلوتو، خیره کننده ترین تصویرها را از زمین سیاره کوتوله، راهی زمین ساخت. عکس هایی که خبر از انبوه کوه های نیتروژنی و فوران های آتشفشانی می داد. نخستین پیام در ساعت های آغازین سال 2019 به زمین آمد.
کاوشگر نوهرایزنز، از فراترین نقطه منظومه ما گذشت و به خانه تلفن زد. تلفنی که خبر از گذر به سلامت کاوشگر می داد. هزاران عکس از فضای یخی و سیاه راهی زمین شد. این جا آخرین مرز منظومه خورشیدی است. پیش از آن ده ساعت قطع ارتباط از سوی کاوشگر بود، که نفس در سینه دانشمندان روی زمین، را حبس کرد. کاوشگر در شش و نیم میلیارد کیلومتر فاصله از زمین است، با زنجیره ای از سیاره های کوتوله، صخره های در فضا و مانده های یخی از بیش از چهار میلیارد سال پیش.